miércoles, 12 de diciembre de 2012

#26

Esto esta un poco abandonado. (Y seguramente en breves lo volveré a dejar abandonado, porque soy así de chuli y mi carrera es así de simpática). Al final me admitieron en Bellas Artes en Valencia, así que en parte estoy feliz. Sí, en parte. Estoy haciendo lo que quiero, pero como todo lo bueno, tiene su lado oscuro. Esta carrera quizás sea aparentemente fácil, pero te consume. No por exámenes, que por cierto ¿Qué es eso? XD. Simplemente, porque hay momentos que decaes, piensas en que eres una incompetente y quieres tirarlo todo por la borda. Te estresas, piensas que no conseguirás entregar nada a tiempo, sientes que no encajas en el lugar, que preferirías estar en una carrera teórica, te esfuerzas mucho y luego lo que te dan es una shit... etc, etc. Pero al fin y al cabo, luego lo pienso mejor y soy feliz. A pesar de todo. Sé que esto es pasajero, que dentro de unos años me especializaré, podré realizarme como a artista. Y seguramente acabe haciendo retratando al primer cayo malayo que pase por el paseo de la playa de Gandía ¿Pero sabéis qué? Me gustaría poder hacer eso. Poder alquilar un trozo de acera para ponerme a dibujar.

En fin, es un rollazo que a nadie le importa, pero me la suda, como bien sabéis.Sé que no me lee nadie. Pero yo lo publico porque me apetece y no tengo sueño xD.Así que me iré a dormir a ver, si puedo ir más pronto a la facultad mañana. En la próxima entrada tengo mucho que contar, han pasado muchas cosas desde entonces.


Un beso a todos.



<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/9RgLHG2hWi0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

martes, 14 de agosto de 2012

#25

Hola, avui he decidit escriure en la meva llengua, en Valencià. Em té sense cuidao com si el sabeu, com si no. Tinc dret a expressar-me en un altre idioma que no siga el Castellà, pense jo. En fi, deixem de banda aquest tema i vaig a centrar-me en contar alguna cosa de la meva rutinaria vida.

Aquest cap de setmana van ser les Tanabata al polideportiu de Gandia. Per a mi no van ser gran cosa, també pótser per que no vaig fer molta cosa en especial, em vaig dedicar a sentar-me a una cadira i parlar amb els meus àmics d'Ontinyent que feia temps que no veia. No podeu ni imaginar lo feliç que vaig ser al trobar-me de nou amb tots ells, al tornar a escoltar aquelles cançons que cantavem per la platja el dia que va guanyar Espanya, mira que anyorava tot alló. Però bó, prompte podré tornar a veure'ls i no me'ls llevaré de damunt durant un bon temps, així que tampoc vaig a dedicar molt de temps a aquest assumpte xD. Durant aquestes jornades va haver una cosa que em va cridar la atenció. Uns xics (una parella més bé), van deixar un paperet a un arbre on deien "Pudriu-se en la merda" i van citar a uns certs àmics meus. Que gràcia i quina pena em van donar eixes persones, en compte de anar de cara a dir-ho a eixes persones, s'amagen en un paperet anónim que es penja d'un arbre amb cordes, on es suposa que tens que deixar un desig. Prou lamentable, però en fi... Que se'n vatjen a pastar fang una estoneta, que no va mal un cop per setmana. I llevat d'açó, no hi ha molt més que contar, sols que el dissabte per la nit ens em vam anar de festa a la zona (un lloc replet de pubs) i despres a la colmena, un pub on fiquen Dubstep i tot el rotllo eixe. El que no sé és com vaig acabar tan mal, sols amb dos cubates, un culet de vodka blau i ron. El pitjor de tot, va ser que em vaig beure el ron com si fos aigua, però bó, això són detalls que no venen a compte.

En fi, sols volia publicar alguna cosa sense sentit per plenar una mica aquesta página. Espero que una vegada a Valencia tinga més material per poder contar per aquí.

I per finalitzar diré que t'estimo molt Sergio, sé que no ho llegiras, però m'és igual. Gràcies per aquestos dos mesos <3

domingo, 8 de julio de 2012

#24


Queridos lectores que leen por puro aburrimiento, nos volvemos a encontrar. Durante todo este tiempo, tampoco es que hayan pasado muchas cosas interesantes, bueno sí , depende de como se mire. Estudié para selectividad e hice los exámenes correspondientes.  Me fuí a Malta con unos amigos del instituto, aunque a la mitad no los conocía, pero fue un buen viaje... Lleno de aventuras. El simple hecho de cruzar la calle era una prueba de supervivencia extrema, no exagero, los coches  y autobuses iban a una velocidad desorbitada. De hecho, derrapaban cada cinco mínutos por las curvas y tal. A continuación, las cuestas eran muy exageradas, sinceramente, no sé como las chicas podían llevar tacones porque entre las pendientes y el tráfico era para matarse, literalmente.  Después de eso, podríamos destacar la inexistencia de arena en las playas maltesas, la llegué a echar de menos y todo. Pero a pesar de estos inconvenientes, y muchos más, fue una semana inolvidable que no sé si volvería a repetir, me lo tendría que pensar con muchísimo detenimiento.

Una vez pasada esa espléndida semana, tocó la hora de hacer la preinscripción a la universidad en el instituto. Así que una vez en la renfe de Gandía, mis padres me llevaron directa al instituto con toda la documentación necesaría.  Y allí estuve, con un sueño que me moría y la piel roja por las quemaduras de la playa, hasta la 1 del mediodía aproximadamente. A partir de aquí, pues lo típico. Salir, divertirse, algún que otro día beber, quedar con la gente, ir de compras... vamos, lo que se suele hacer en vacaciones.

Sinceramente, no me veía capaz de contarlo todo de forma tan resumida. Supongo que así está bien. Y bueno, ahora espero noticías de la universidad politécnica y también, espero a poder ir a buscar un piso en Valencia con Vinche y Pablo. Que ganas tengo de trasladarme en Septiembre y empezar una nueva vida con ellos. Espero que no tengamos muchos problemas, porque por mi parte no creo que los hayan.

Y bueno, después de esto me despido~ Sé que esto os importa un pimiento, pero como a mi también me pasa lo mismo en si os interesa o no. Pues lo escribo porque me apetece.Un beso muy fuerte a todos, y mucha suerte con los resultados de la preinscripción, ojala seáis admitidos en las carreras que queréis. 

martes, 5 de junio de 2012

#23

Hoy, es un gran día, voy a publicar una entrada a una hora decente y no en la madrugada, como hago de costumbre. Me da igual que me hablen por las redes sociales... que se esperen un poco, no se morirán porque tarde unos minutos más de lo normal. Hablemos de la graduación, a la que hago referencia en la entrada anterior, que seguramente nadie se habrá leído... cosa que me tiene sin cuidado, ya que no hace falta que repita cual es la finalidad de este blog. Viernes 1 de Junio, a las siete en la puerta del instituto con la esperanza de encontrar a alguien conocido por allí, cosa que ocurrió al instante una vez me asomé un poco. Una vez dentro del teatro del instituto o salón de actos, todas nos sentamos en primera fila. Estábamos muy nerviosas, sin ganas de ser las primeras en subir. Desgraciadamente nos tocó ser la segunda clase a los que se les entregaba la orla. En ese mismo momento, mi pánico escénico salió a la luz y empecé a andar como si pisará, no huevos, pescados muertos. De hecho, hasta mi tutora se dio cuenta y me lo echó en cara, que simpática es ella ¿no?
Pero bueno, subimos todos. Núria, mi tutora, le dio la orla a todos junto con un cd. Nos pusimos en fila y el fotógrafo nos hizo la foto en grupo. Vamos, lo típico. A continuación, las demás clases hicieron lo mismo que la nuestra y algunas de ellas, nos decantaron con unos discursos que no duraban más de un cuarto de hora. Algunos muy emotivos y originales, otros no tan geniales, pero todos currados. Una vez entregadas todas las orlas, nos dirigimos al patio donde habían varias mesas con comida, en mi pueblo a eso se le llama picaeta. Como soy así de especial, no comí nada y me fui a hacerme fotos, con mis amigas y compañeros de clase.
Sobre las nueve y media, nos dirigimos al local donde haríamos la cena de graduación, al antiguo Don Ximo de la playa, y una vez allí, cogimos mesa para todas nosotras. Cenamos y todo eso, aunque nos sirvieron comida que no estaba en el menú que nos propusieron... pero bueno, no estaba malo. A mi me gustó todo, menos el postre, que sabía muy raro. Una vez terminado, la gente se dirigió a la barra libre para coger sus bebidas. Una de mi clase, en ese momento, se acerca a mi con un cubata y me dice que no piden nada para saber si has pagado o no, así que pensé "IT'S FREE, let's go!" y allí me fui, a por mi primer cubata desde hacía meses. Y me bebí hasta cuatro cubatas. Que risas tenía yo. Habían otras que les daba por abrazar a la gente y decirle lo guapa que era. Fue divertido. Sobretodo, cuando me metí en la furgoneta que nos llevaba a Coco-Loco (una discoteca de Gandía) porque sí. Lo más gracioso, es que iba con un cachondeo en ese vehiculo... no sé de que hablamos, pero fue brutal. Bajamos y nos esperamos a que vinieran las demás, una vez juntas, entramos en el lugar, pagando lo que teníamos que pagar. Yo al ser especial, se me olvidó coger el descuento, así que tuve que pagarlo entero... pero bueno, me gustó el ambientillo, quizás al ser el día VIP de las graduaciones, eso estaba bien... pero en fin. La cosa es que estubimos allí hasta las 6 casi las 7. Porque vi medio amanecer en la playa con Chloe, mientras se acercaban chicos borrachos preguntando si teníamos novio o dejábamos de tenerlo. Finalmente, terminamos en el apartamento de una compañera, que se llama Cintia, algunas durmiendo y otras despiertas. Claramente, opté por no dormir, porque sé como me levanto en esos casos y tenía que salir al día siguiente de fiesta, y no quería estar con dolor de cabeza y con mal humor.

El sábado estuvo bien, quitando el detalle de que tenía un cansancio impresionante, no podía con mi alma. De hecho, por la tarde estuve durmiendo en la hierba, mientras los demás chillaban y jugaban. El descanso no duró ni  veinte minutos, pero fui tan feliz de poder cerrar un poco los ojos. Eso sí, cuando llegué a mi casa, después de toda la noche, a las 5 de la madrugada, dormí muy bien. Fue coger la cama y dormirme.
El problema vino cuando me desperté, que claramente, estaba de mal humor, con dolor de cabeza y afónica. No sé porque me quedé sin voz, pero no podía hablar con normalidad.

Y bueno, este fue mi fin de semana. Ha sido brutal. Y para terminar la entrada, diré que quiero que acabe todo esto, y a la vez me encantaría volver a empezar de cero, para volver a estar con todos vosotros. Os agradezco estos dos años magníficos, que para mi han sido efímeros, y espero veros en un futuro, por la facultad o por donde sea. Os deseo lo mejor en la vida, que os lo merecéis, unos más que otros, pero es lo que hay. Gracias por todo.


viernes, 1 de junio de 2012

#22

Hoy es un gran día para todos aquellos que han cursado segundo de bachiller. Hoy es la graduación. Un evento donde te entregan una orla y creo, que el libro de escolaridad. No estoy segura de lo segundo. Pero bueno, como todo, es un esdevenimiento muy importante, ya que con ello, terminas una etapa de tu vida quizás de las más bonitas que puedas pasar al largo de toda tu vida. En mi caso, seguramente sera de las mejores. Estaré acompañada de mis compañeros de clase, que unos más y otros menos, quiero mucho y les tengo un gran aprecio y además, vendran a verme mis amigos de siempre, serán pocos, pero suficientes. El hecho de que vengan es significativo para mi.

Espero que todo salga bien y no salgan contratiempos, que suelen salir en el momento menos inesperado e inadecuado. Lo siento si es una entrada muy corta, pero no tengo tiempo.

 Estos días he estado super ocupada, entre rellenar los papeles para matricularme para el selectivo, pagar las tasas correspondientes, ir a clases de historia de España para terminar el franquismo, ir a la playa a dejar el equipaje para esta misma noche, comprar esto y lo otro. No he tenido ni un espacio para estudiar y cuando lo he tenido, he estado tan cansada que no me he visto con animos. Vamos, que cuando acabe todo esto, me dedicaré más a escribir y dedicarle tiempo a otras cosas, como ir a Valencia a ver a mi gente, leer o dibujar. Que ganas de terminar esto. Aunque en el fondo debo admitir, que no quiero que se acabe. Estoy tan agusto con la gente en clase, menos cuando se ponen a discutir, que no me importaría volver a empezar desde 0. Pero bueno, la vida pasa y hay que adaptarse a los cambios.

Que paséis un buen día y sobretodo, aquellos que tengan que graduarse, mucha suerte.

sábado, 19 de mayo de 2012

#21

¡Hola queridos lectores! Sé que hace tiempo que no publico nada y que eso no está bien, pero el curso me absorbe demasiado y estoy en las últimas del curso. Y como siempre, después de quejarme de mi vida como estudiante, procederé a contar las novedades que han ocurrido en mi vida o simplemente, contar mi opinión sobre algún hecho relevante de mi alrededor. Como últimamente lo que menos tengo es contacto con la sociedad, solo me comunicó a través de este aparato con teclado, me dedicaré a dar mi visión sobre los culebrones. Empecemos, ayer mismo me levanté y entré en Tuenti. Como absolutamente todos los días, bendita rutina. Cuando aparece en inicio un estado bastante intimidante, que no se sabe si iba dirigido a alguien en especial o no, con muchos comentarios. Ante el hecho me puse a leerlos uno a uno, por curiosidad simplemente. Al parecer, una chica se había sentido identificada y comentó a la defensiva. La cosa es que, las chicas no paraban de insultarse y amenazarse. Pero ¿Sabéis lo más gracioso del asunto? Es que una de ellas no tenía nada que ver con el asunto que discutían, era su hermana que “defendía” a la afectada. Realmente, lo único que hacía era hablar por hablar. Encima la “ofendida” no se defiende por sí misma y tiene que usar a su hermanita querida. Ahora diréis ¿Qué ha ocurrido? Pues sinceramente, no puedo decir nada sobre una situación que ignoro completamente y que además, no me importan… Pero claro, si lo vas publicando por las redes sociales, puede haber personas, como yo, que sacan sus propias conclusiones y etiquetan. Quizás sin saber. Pero como dije entradas anteriores, quien publica algo corre el peligro de que le juzguen. Yo creo que estas peleas deberían resolverse, o en su defecto acabar en paliza, delante de la persona con la que se está enfadada, cara a cara, ya que por internet todos somos muy valientes y hablamos mucho, pero a la hora de la verdad, nadie se mueve y todos tenemos miedo de hacer el ridículo. Pero bueno, así es la juventud de hoy en día, señores, vive únicamente de las redes sociales, solo sabe expresar-se por ella y luego en la vida real no le ponen los ovarios suficientes. ¿O acaso estoy diciendo alguna mentira? ¿Me equivoco? Seamos realistas. Luego otro punto que me gustaría tocar, con mucho gusto. Seguramente seré muy dura, pero me tiene sin cuidado. ¿Recordáis la entrada de la chica que le gusta llamar la atención cortandose? Pues ahora, la nena intenta ir de chica mayor, poniéndose que si corses, pañuelos en la cabeza, que le quedan del culo de hecho, chaquetas vaqueras y cosas por el estilo. Y lo más gracioso, es que lo hace para llamar la atención de su novio. No por el que se cortó, sino por otro. Ahora es cuando tenemos que preguntarnos, ¿dónde se ha dejado el amor tan extremo que sentía por el otro, aquel por el cual se cortó el brazo? Al parecer se lo llevó el viento, como si fuera un envoltorio de Kit Kat. Aunque no estoy totalmente segura, pero me juego lo que sea a que es cierto. Es patético sinceramente. Se supone que esa persona que está contigo, te quiere por cómo eres no por como vistes, y si es así, abre los ojos, eso no es amor verdadero. Si no lo quieres ver así, pues allá tú. Claramente, todo esto para que iba a ser sino que para atraer la atención de la gente, con el único y despiadado fin de que se fijen en ella, que existe y no es una del montón. Que no es una del montón, que tiene nombre y apellidos. Le gusta tener protagonismo y ser el centro de todas las miradas. En pocas palabras, egocéntrica. Lo gracioso del asunto será cuando este sujeto lo lea y se sienta identificado. Y me diga cosas tipo “No me conoces para nada, no tienes ni idea”. No chata, aquí la que no tiene ni idea eres tú. Esto que acabo de afirmar ya no lo digo solo yo, sino hay más gente que me apoya. Ya no soy la única. Y sinceramente, si tanto amabas a tu ex ¿Cómo es que de la noche a la mañana le has sustituido por otro? Esta pregunta siempre me acompañará. Espero que algún día, incógnito, me lo puedas resolver. Para terminar solo diré que estas situaciones las comento por escribir algo. No porque me parezcan interesantes, ni nada por el estilo. Ya que si la persona a la que le digo todo esto, me pregunta o me intimida, no tengo ningún problema en soltárselo, así como si nada. Pero realmente esta crítica, no va por una simplemente, sino para dos. Ya que esas chicas son iguales. Las dos viven con esa finalidad y al parecer, es su único objetivo en la vida. Pero bueno, tampoco soy nadie para meterme en asuntos tan íntimos. Así que voy terminando mi discurso. Que es tarde y es hora de irse a dormir. Siento publicar tan tarde, pero como algunos de aquí podrán comprender, la inspiración viene en el momento menos esperado. Y pasan cosas de estas. Pero bueno… Para todos aquellos que se presenten al Selectivo. Muchos ánimos y suerte. A los demás, que no lo tengan que hacer, cuidaros y muchos besos. Además, me gustaría darles las gracias a todos aquellos que leen mis entradas. Enserio. Me alegra saber que al menos hay alguien que le interesa mínimamente todo esto. En definitiva, Buenas noches a todo el mundo y os dejo con una canción.

sábado, 28 de abril de 2012

#20 LOL

Ya van veinte publicaciones. -lo celebra por lo alto-. Ya... bueno... ¿Qué mejor forma para celebrarlo que hablando sobre vivencias randoms que han ocurrido a lo largo de todo este tiempo? El primer evento desconcertante fue cuando me encontré con Nika y Carol porque les tenía que dar una cosa de vital importancia, bueno tampoco "vital" pero muy importante. El caso es que nosotras tres, nos quedamos un rato charlando sobre el viaje, para aclarar dudas y todas esas cosas que surgen cuando te vas de viaje... Cuando de repente aparecen unos 5 o 6 niños, que tendrían 12 o 13 años como mucho, con una muñeca hinchable... como las que venden en los sexshops que todo el mundo conoce, levantándola, poniéndosela en la cara a la gente -es un decir, ¿eh?- y chillando como unos posesos. Las tres nos quedamos un poco atolondradas mirando la escena, luego cuando se fueron, nos pusimos a reírnos y a decir cosas en plan "No quiero saber de donde han sacado eso los críos estos" o "¿Qué coño les pasa?". Es que esto fue demasiado... aún no acabo de asimilar que viví tal situación.

A continuación, contaré algo que pasó el sábado 21, que fue el salón del manga, donde no pasó nada del otro mundo... como de costumbre. Lo más fuera de lo normal que me sucedió será lo que relataré ahora mismo. Estaba empanada mirando la nada, o sí miraba algo en concreto no recuerdo que era, la cosa es que de repente unos amigos se ponen a cantar una cosa super rara, daba mucho miedo... pero a la vez era gracioso, cuando por las buenas empezaron a rodearme, mientras lo cantaban, yo intentaba salir pero no podía... ahí en medio me dio un ataque de risa y me pasé, sus diez minutos máximo, llorando de la risa.

Finalmente, el último que no he presenciado en persona, pero amigos míos me han contado al respecto... Y como no, se merece ser contado. Ese mismo sábado 21, por la noche, ellos salieron a un sitio llamado "el osito", un parque en las torres de Serrano (Valencia) que tiene un balancín en forma de oso, donde la gente va a beber alcohol antes de irse a las discotecas. La cosa es que unas amigas, conocieron a tres chicos -muy guapos- y parecían majos. Hasta que otra amiga, sin ningún tipo de disimulo suelta "Vamos a mi casa, que hay alcohol gratis". Mientras se dirigían a casa de la susodicha, se dieron cuenta que había gente desconocida que les acompañaban, de diez invitados acabaron siento el doble -o más aún-. En pocas palabras, que fue una macro fiesta... la gente además de beber, bailar y lo típico, se metía rallas de cocaína... pero esto como habréis podido ver, no se sale de lo preestablecido, lo peor vino cuando se termino la coca, se empezaron a meter que si aguarás, anti-congelante, limpia-cristales en polvo, en resumen, lo primero que veían que fuera fácilmente aspirado por la nariz. En fin, una vez terminada la macro fiesta, la anfitriona se dio cuenta de que le habían robado algunas de sus pertenencias... pero no solo a ella, sino a otra amiga también.

En definitiva, esto es lo más raro que ha pasado al largo de este tiempo. Así que ahora me tocará despedirme y ponerme a hacer algo con mi vida. Que lo más seguro es que sea algo poco productivo, porque vamos... hoy no creo que estudie mucho. Así que mañana empiezo enserio. Y para que os descojoneis un poco, os dejaré un video de APM -Alguna pregunta més?-.
Bueno, un abrazo a todos mis lectores y que tengáis un buen puente.

jueves, 26 de abril de 2012

#19

I sols un mes i poc més de sofriment intens.Després vindrà un altre tipus de turment, però l'únic importan ara és que queda menys i prompte serem lliures (per moments).

viernes, 6 de abril de 2012

#18


El momento en que te escribí , el primer intercambio de palabras entre nosotros, nunca hubiera imaginado que llegarías a ser tan importante para mi. Realmente, nunca creí que escribiera, al respecto, ni siquiera se me ocurrió... después de tantos años ¿A quién?. Siempre me han dicho, que el amor verdadero no se olvida nunca, aunque, pasen muchos a lo largo de esta vida, tan injusta... Nunca creí en ello, pero ahora con dos dedos de frente, puedo afirmarlo y decir que es tan cierto, como el teclado con el que estoy escribiendo esta entrada.

A pesar del tiempo transcurrido, aún, sigo pensando en todo lo que pasó cuando nos encontramos, los paseos por la playa, tus abrazos,las discusiones tontas, aunque a veces serias, por las noches y un largo etcétera. Cualquier cosa, por muy estúpida que sea a ojos ajenos, para mi es como un tesoro, que seguramente, nunca olvidaré y no me permitiré el lujo de hacerlo. Recuerdo cada momento, tanto malo como bueno, con tal nitidez que da la sensación de que fuera muy reciente, cuando realmente,  hace años que se archivó en mi memoria... Al igual que la última frase que le dije antes de que nuestros caminos se separaran. A pesar de todo, en ocasiones pienso, en la posibilidad de un futuro junto a él, como en aquellos tiempos felices aunque, sinceramente, sepa que es algo tan imposible, como el hecho de que me salgan un par de alas en la espalda y adquiera la capacidad suficiente para volar, pero luego, lo pienso más detenidamente y lo descarto esa opción,como si tratará de un capricho inútil, que no sirve de nada... Finalmente, siempre adopto una posición más madura, que consiste en dejar de pensar sobre el asunto y no entrometerme en su vida, ya que en el fondo lo que más deseo para él... es su felicidad. Tanto conmigo o con otra.

En resumen, que puedo afirmar, que fue mi amor verdadero... Debido a que no he sido capaz de olvidar, ese sentimiento, hacía él. Y no creo que lo haga. Pero cuando crea que lo logré, esos recuerdos estarás preparados para atormentarme, hasta hacerme llorar, como una niña.

sábado, 18 de febrero de 2012

#17

Lo que voy a contar, quizás más de uno se lo tome a coña, pero recalco, es cierto. Hoy, estaba con un chico que se llama Guille, también llamado el de los monólogos, y Keiko. Hasta aquí todo normal... prosigamos, de repente, un señor mayor, que parecía sordo-mudo, intentaba hablarme, al no entenderle, me coge un papel e intenta escribir lo que quería decirme. Keiko, muy curiosa ella, se pone detrás del hombre, para leer lo que ponía, al tiempo que el hombre reflejaba su mensaje en el papel, keiko, al mismo tiempo, ponía caras distintas que expresaban su confusión respecto a lo que estaba leyendo. Unos minutos más tarde, el hombre termina de escribir, me da el papel y sin enseñarselo a los demás, lo leí. Mi cara fue todo un poema, tal cual... o eso pienso. La cosa es que al instante, le miro al hombre, el cual me hacía señas, con las que decía que no se lo contara a nadie. Cuando se fue, los tres empezamos a reirnos, lo sé es cruel, pero fue tan espontáneo todo... xD. A la cosa que Keiko añadió "quizás sea un ángel que viene a prevenirte de un mal esdevenimiento" x'DDD, lo que faltaba. La cosa es que después de esto, miramos a ver si estaba cerca, y el señor desapareció. Parecía que la tierra se lo había tragado.

martes, 14 de febrero de 2012

#16

Hola queridos lectores, hoy es un día muy, pero que muy, especial -claramente entre comillas-. Si no sois tan despistados como yo, que he llegado a olvidarme, hoy es 14 de Febrero, podéis mirar en el calendario si no os lo creéis -no creo que seáis tan desconfiados, pero más vale avisar- En fin... Me apetecía publicar algo, al parecer siempre que aparezco por aquí, ando estresada o cabreada, pero es que esto, es tan relajante cuando te encuentras así, y cuando lo sueltas, te sientes mejor que si hubieras acabado de salir de un balneario -vale no, pero me entendéis jaja-.

Bueno, después de esta introducción un poco absurda, comencemos a relatar los hechos de forma objetiva, sin ningún tipo de sentimentalismo u opinión personal, la cual cosa reservaré para el final. Hoy día 14 de Febrero, se celebra... ¿qué se celebra? que alguien me lo diga... Por ejemplo, en Navidades se celebra el nacimiento del profeta y la familia, que viene de todos los rincones del mundo -o lo intentan-, para estar junto a sus seres queridos, quizás esta celebridad no tenga mucho sentido... pero que alguien me diga la utilidad de San Valentín... se supone que es un día dedicado a los enamorados, pero ¿qué ocurre con los que no estamos enamorados, que nos den por culo ese día, no? Por esa regla de tres, ¿por qué no existe un día de los solteros, o es que tenemos que adaptarlo al mismo día que los otros?, y para finalizar otra pregunta, que creo que será de las más curiosas de todas ¿Demuestras tu amor hacía la otra persona comprándole un regalo? Ni que hubieran más días, para regalar cosas. Ahora es cuando alguien con pareja, muy astutamente, me replica con todo el odio del mundo, pero si tú en tu vida has tenido pareja para San Valentin. A esa persona, entonces le respondería Ya ¿y qué? como si no existieran más días para decirle te quiero a tu novi@, además es solo mi opinión, ya que aunque tuviera pareja durante esas fechas, no le regalaría nada, porque me parece absurdo, ya que nadie me dice cuando tengo que comprarle algo a esa persona especial, simplemente.
Y como muchos sabéis, esta celebración se ha hecho super comercial, todas las tiendas cuando se acercan estas fechas, ponen millones de carteles y anuncios de color rojo con estampados de corazones, con eslóganes tipo: El mejor regalo para él/ ella. ¿Qué hay de Sant Jordi, el día de los enamorados en Cataluña, el 23 d'abril? Porque podría haberse hecho famoso ese día, en vez 14 de Febrero o como en Valencia, que se celebra el 9 de Octubre, día equivalente a la conquista de Jaime I.

En resumen, solo quería expresar mi opinión sobre tal celebridad, aunque se dice, que fue un invento de las empresas para sacarles el dinero a los "enamorados", por que claro, también hay parejas que en el fondo se odian pero siguen juntas celebrando este día, por razones varias, que no quiere decir que todas sean igual, ni mucho menos, cada uno sabe la situación en la que esta y que se tome como quiera este post.

En fin, después de esto, una se siente tan bien... :). Al parecer últimamente, me enrabio con nada... no sé que me pasa. Será que mi paciencia se estará agotando de tal forma, que ya no puedo conmigo misma. Hay tanto idiota que la agota... que la pobre no puede cargarse como debe... Pero bueno, un mal año lo tiene cualquiera. Así que, a continuar viviendo y aprendiendo día a día cosas nuevas :). Un beso a todos los que me siguen y me leen, que creo que solo es una persona o quizás dos ewe -por los que me leen, ya que el contador de seguidores, hace muy bien su trabajo-, pero bueno, os quiero muchote.

viernes, 3 de febrero de 2012

#15

Hola, buenas de nuevo. Siento no haber actualizado durante... estas ¿semanas?. Aunque tampoco iba a contar nada del otro mundo, ya que mi vida es muy monótona, sobretodo, en época de exámenes. Siempre de casa, al instituto, a casa, al gimnasio y a casa de nuevo u_u. Pero bueno, eso no quiere decir que no tenga novedades para contar, que las hay. De todo tipo. Empecemos hablando sobre lo que hice de "novedoso" la semana pasada. Empecé una dieta, la cual no me va mal. Ese sábado, fue el cumpleaños de Keiko (realmente el 25 de Enero), cumplía 19 años -se oyen aplausos y gritos de fondo-. Y no estuvo mal, por lo menos al principio, aunque la gente iba super dispersa. Durante la noche, solo fuimos... 4 personas, contándome a mi, las que fuimos al cine. Los otros se fueron a la playa, todos en manada. La película que vimos, valió la pena, sinceramente. Underworld, fue. Una pena que se la perdieran los otros que se fueron a la playa tan aprisa, yo acabé quedándome en Gandía, y lo que pasó en la casa de la chica dónde se hizo el cumpleaños, me es indiferente, así que no lo contaré. Ya que si no estuve, no puedo comentar de forma personal. Luego al día siguiente, a estudiar castellano, H. del Arte y terminar ciertos trabajos, que poco me sirvió. Esto es básicamente el resumen de la semana pasada.
Ahora continuemos con esta semana, que tampoco es mucho, y además, no creo que ocurra nada más, no pienso salir de casa, debido al intenso frío, efecto congelador puede llamarse, que hace en la calle. En fin lo más relevante, fue el Jueves cuando salía de la nutricionista junto a una amiga, Merry. Con nuestros trastos nos dirigíamos al gimnasio a hacer algo, ya que durante la semana, solo fuimos el Lunes. Por el camino nos para un señor, de alta edad, y empieza a contarnos una cosa que le pasó con la policía.
Policía: ¿Quién eres?
Señor: ¿Quieres saberlo? Pues ves a la guardia Civil y allí te dirán mi nombre.
Bueno, algo así fue. Tampoco lo recuerdo bien, ya sabéis mi tendencia a olvidar fácilmente hechos recientes >.<. La cosa es que después de eso, en pocas palabras, nos contó su vida. Lo más gracioso fue cuando empezó a preguntarnos cosas. Le respondíamos, y nos contaba más cosas. Que si tal era maricón y le ponía los cuernos a la mujer, cosas de ese estilo. El colmo fue cuando nos dijo "Si me permiten, me retiraré". Eso fue algo en plan... "¿hola? eso es lo que queremos, pero no te vas, llegaremos tarde a la clase, por tu culpa".
Y poco más, en plan anecdótico. Ya que en clase, me pasan muchas cosas raras, pero esas para mi ya son tan comunes, que si las contará, podría pasarme, años relatando una entrada. Aunque si hiciera eso, sería más apropiado escribir entradas diarias, y sé que eso no podría hacer. Así que... dejo de enrollarme y me voy a dormir :).
Os quiero lectores que me leáis.




PD- No he actualizado, debido a que quería que el mensaje que transmitía, lo leyera la mayor cantidad de gente y entre ellos, a quienes va dirigido. Así que, creo que durante este LARGO periodo de tiempo, les habrá dado tiempo de hacerlo, pero bueno, esas personas ya me tienen sin cuidado, así que por mi como si aprenden a hacer surf sobre un mar de acetona, felicidades por ellas :).



Y para finalizar definitivamente, os dejo un video, como siempre. Esta vez, os dejo una de las canciones de la banda sonora, la cual me sé casi a la perfección, de mi película favorita, de cuando era pequeña. La típica que aunque me pase horas y horas, viéndola, nunca me aburriría. Lo peor, es que lloraría todas esas veces en la muerte de Mufasa u_u. En fin, adiós y gracias por leer.

domingo, 22 de enero de 2012

#14

Algunos de los que me lean, que seguramente será...quizás... no muchos (mejor dejarlo ahí xD), diréis:
- ¿Y por qué actualiza dos veces esta mujer hoy?
Entonces, con una sonrisa, más falsa que un billete de dos euros os diré -para recalcar la ironía que implica una sonrisa en esta situación- que me estoy empezando a hartar de cierta gentecilla de por estos lares. Ahora es cuando debería aparecer alguien y con los ojos más abiertos que dos platos, exclamar:
- Oh, tú cansadote de gente, que cosa más rara. Con la paciencia que tienes...

Primera, yo soy persona... tengo mis límites y alguna gente, ya sobrepasa tales. Seguro que más de uno pensara a que se debe esta entrada. Es tan simple como decir, que la gente que se hace la víctima, me carga... y últimamente gente de este calibre, abunda. Aunque puedo entender su comportamiento, en parte, están en edades complicadas, las cuales pasé yo también, claro y a ver, podría ser comprensible que esta gente, no sea consciente de que existen problemas mucho más graves y les apetezca vivir en su burbuja multicolor. Pero de ahí, a que expongan su vida, calificada según ellos como si fuese una mierda, por cualquier red social. La cosa es que, al principio te compadeces de ellos, les ayudas lo mejor que puedes, les das consejos o haces que su humor mejore, quizás sin conseguirlo, pero lo intentas. Vamos, que dices, me caen bien voy a hacer todo lo que pueda por ellos, ya que a mi me gustaría también que me lo hicieran. Vamos, lo típico. Esta parte muy bonita y todo perfecto. Lo malo es luego, es cuando este tipo de gente, a pesar de todo lo que has hecho, aún sigue quejándose de lo mismo, después de haberle dado tantos consejos y haberle dedicado tanto tiempo, quizás no mucho, pero es tiempo que podría haber invertido en algo más productivo. Entonces te preguntas a ti misma:
-¿Qué m*erdas le pasa a est@ niñ@?

Así, tal cual. Si cierta gente me leyera, seguro que coincidiría con esto. Estoy totalmente segura. Por que os diré una cosa, lo que se siente cuando te ocurre algo así, te frustra de una forma descomunal. Sientes como si todo lo que le has dicho a esa persona, por su bien, claro, se lo hubiera pasado por el arco de triunfo más cercano. Entonces, con el paso del tiempo, esa persona te empieza a dar más igual, ya que sigue con la teoría de "Vamos a contarle al mundo, lo mal que estoy, lo mal que me trata la vida, porque no me quiere nadie". Cuando en el fondo, hay mucha gente que la aprecia, pero que poco a poco va distanciándose de tal, por culpa de su forma de actuar, tan infantil e inconsciente. Y todo esto te lleva a la conclusión de que solo quieren llamar la atención, porque claro, nadie les hace caso o simplemente, les gusta ser el centro de atención a lo,"Maximum ego".
Reitero, todos hemos pasado por esas épocas y tal, poco a poco nos damos cuenta de eso, a medida que vamos madurando y cumpliendo años. Adquirimos experiencia. Pero diré una cosa, que espero que no lo olvidéis nunca, ya que a pesar de ser muy lógico, a la gente se le olvida con la rapidez de un rayo.
- Quien publica algo en Internet, sea bien un estado, un comentario, vamos lo que sea, esto mismo que estoy escribiendo con toda mi furia, está sometido a crítica.

¿O no es cierto lo que digo?. En fin, podría poner nombres y tal, pero paso, cada persona sabe lo que hace y lo que no. Que se den por aludidos. Y no lo hago por cobardía, aunque lo admito, soy cobarde, todos lo hemos sido en algún momento de nuestras vidas. Aunque en estos casos, es lo que menos tengo y por ello he puesto lo clave en negrita, al menos para que sepan de que va este rollo de vieja, que acabo de soltar. Así que espero que la gente, a la cual hago referencia, lo lea. Ya que me muero de gusto por verles por la calle y que me pregunten a que se debe esto y entonces, decirle cuatro cosas en la cara. Porque mi opinión no la escondo, aunque sea cruel.



PD- Esto es un blog personal, a quien no le guste, que cierre la ventanita del explorador y se ahorre los comentarios. Aún no he tenido ningún caso de ello, pero más vale prevenir que curar. Y ya para terminar, sí o sí, me disculpo por tener que haceros leer todo esto, los que lo hagáis claro, ya que debe ser un coñazo. Lo siento >_<. Pero una a veces explota y ocurren estas cosas. En fin, os quiero a todos lectores/as.

¡Hasta la próxima! Espero poder traer mejores noticias o algo más interesante.







#13

Hola, soy solo pondré un enlace que ,básicamente, explica lo que hice este finde.
http://www.vilaweb.cat/noticia/3974241/20120122/historica-mobilitzacio-lensenyament-valencia.html (Cat.)

-Los dos links no son el mismo traducido, pero se dice más o menos lo mismo xd.

Dejando de lado el cumple de Mimosin, el cual fue muy divertido. La gente muy simpática y todo perfecto ^^. Me lo pasé genial, aunque no conocía a algunos de los que fueron, 2, pero los demás eran gente que conocía desde siempre, vamos. Hicimos picnic en el río y encima teníamos a gente alrededor que nos proporcionó un entretenimiento, ya que intentaban mantener el equilibrio andando por encima de una cuerda, que creo que era plana. Y poco más hice ayer aparte de esto, vi a más gente, algunos hacía muchos meses que no sabía nada de ellos y me alegro el hecho de verlos. Pero en fin.

lunes, 16 de enero de 2012

#12

Bon dia! Avui ha hagut vaga, segons m'han dit, per lo dels tres anys de batxiller que es preten imposar a l'any que bé. Com a mi aquesta mesura, no m'afecta, pss m'ha tocat anar a clase. Quina llastima, de veres? -Pues no, per fer el borinot a casa, preferisc anar i enterar-me dels exàmens, que estan apunt de caure- En fi, hui no ha sigut un dia del altre món, el únic a destacar ha sigut la absoluta tranquilitat que hi havia pels corredors.
Bo anem a parlar sobre el que ha ocorregut aquests dies que no he actualizat, encara que tampoc és res relativament nou. El dissabte vaig quedar amb uns àmics de Valencia, entre ells la meva xineta, la Riku. Al principi tot fou bé, vam estar fent fotos per tot arreu. El problema vingué a l'hora d'agafar el tren, que ens trobarem amb un àmics meus que no es duen molt bé amb un dels qui vingueren de Valencia. Així que el va ocorre, no fou molt agradable, ni per a ells, ni per a nosaltres. Encara que no em vaig enterar molt de l'assumpte, estaba ocupada escoltant a la Riku, qui ens contava les seves histories de quan estigué a Suïssa, les quals eren molt interesants. Una vegada, les tres persones que vingueren a Gandia, hagueren agafat el tren, molts se'n van anar, menys nosaltres, Keiko, Lucas i jo. Lucas debia esperar-se a que vinguera Jonathan, va passar el temps i veiem que no venia, així que desidirem cridar-lo. No ens contestava i just quan em vaig desidir a enviar-li un sms, em va cridar i aleshores, ens va dir, que no sabia com tornar a renfe i ens vam desplaçar fins el lloc acordat, la plaça el·liptica. Una vegada allí, ens vam veure i tots junt tornarem a casa. Aquesta nit, sincerament, vaig dormir fatal. Tant d'embolic em tornara majareta -si no ho estic ja, clar-.


PD- Tal y como lo dije en el post anterior. Actualizar en Valenciano. Os dejo una canción de Katy Perry, que es muy bonita *-*.

sábado, 7 de enero de 2012

#11

Buenas de nuevo, ya sé que no habrá pasado mucho tiempo de la entrada anterior, pero siento como si me hubiera viciado a esto de escribir -lo que me faltaba a mi ¿sas?- Así que hoy, contaré un poco lo que he hecho hoy en valencia y al final, haré una lista de los propósitos que me encantaría -a ser posible- cumplir durante este año.
Comencemos relatando el día de hoy, ya que ayer tampoco fue gran cosa, ya que acabamos en casa de Yuko, mirando la tele y mareando al pobre gato, que de hecho, es un amor... aunque sí, bastante troll... que sustos que me dio por los pasillos de su casa. Pero bueno, hoy vi a mi chinita querida, y mucha más gente, como a mis hijos -entre ellos a Barbara, persona que no esperaba encontrarme por Valencia- a mis nietecitos adorables y pocos más. Fui con la señorita Lluna, la cual nos hizo fotos durante la tarde, aunque le acabamos robando la cámara y empezamos a hacernos fotos a lo random. Además intenté hacerle una foto con el macro, a una naranja con una mosca por encima -ya lo sé, soy desagradable-. Eso sí, lo mejor de todo el día, cuando yo y Riku -mi chinita- ibamos por la calle mirando chicos y diciendo mira ese, que lindo es. Y así casi todo el rato, si es que estamos super mal, acosando a to quisqui a distancia jaja. Se nos va mucho. En fin, espero que al final el sábado se bajen a Gandia, porque me haría mucha ilusión *-*.
En fin, prosigamos. Ahora toca el apartado de lista de propósitos para este año nuevo -suenan tambores y todo eso que ya ustedes saben-. que supongo que será corta, ya que tampoco tengo mucha cosa a hacer. Empezemos por el principio -obvio-.

Lista:
1. Hacer el selectivo y sacar la nota que quiero para entrar en Bellas Artes de Valencia o Barcelona.
2. Hablar menos en Castellano y más en Valenciano, con la gente que sabe y tal. -Esto quiere decir que también publicaré entradas en valenciano-
3. Adelgazar y hacer deporte -para así también desestresarme-
4. Centrarme más en estudiar, que en estar en el PC. -esta seguro que me la paso por el chirri-.
5. Maquillarme siempre que salga, para que así no se me caduque la base que me acabo de comprar >-<

El punto 2, lo he recapacitado durante todo el día de hoy, ya que hoy ha venido un chico -que no conocía de nada- y me ha hablado en valenciano. Y claro, no iba a hablarle en otro idioma, aunque podría haberlo echo, pero no sé le he hablado en valenciano. Y no podía hacerlo. Así que no quiero que algo así vuelva a pasar~ No quiero ser más fluida en un idioma que no es el mío, me da mucho coraje. Así que, ya sabéis.

Bueno pequeñas perras, una servidora se despide de ustedes. Que la vuelta al insti, sea leve y que penséis mucho en G-Dragon, que es tan majo, que aparece al final de la entrada.





viernes, 6 de enero de 2012

#10

Buenos días a todo el mundo, lo sé, esto es muy raro, actualizando a una hora decente y no a una en la que debería estar durmiendo. Bieen, un paso hacía la normalidad, que feliz soy...mmm... no. Al parecer me está empezado a gustar esto de escribir en un blog, ya que me desahogo y mi estrés disminuye y eso, me gusta. En fin, estos días no he hecho nada relevante. El miércoles fui por primera vez al gimnasio, no estuvo mal sinceramente, aunque casi me morí haciendo spinning con la bici y lo más gracioso, es que luego me fui a la clase de danza del viente, que de hecho, me encantó. Eso sí, ahora tengo unas agujetas que no puedo con ellas, me están matando. No puedo casi ni moverme, menuda mierda. Ahora algunos cuando lo lean dirán ¿Y eso qué te ha dado por hacer deporte, si eres una negada? o quizás, ¿qué te ha dado a ti ahora?. A esa gente le diría que me he apuntado para adelgazar un poco más, además, una amiga me dijo, que cuando vuelve del gimnasio se relaja mucho, lo peor, es que tenía razón.
Continuemos, Ayer tampoco hice nada del otro mundo, vino mi amiga -la misma que me dijo lo del gimnasio, de nombre Mimosin- y estuvimos mirando vídeos en mi casa. En fin, poca cosa más. Vimos la cabalgata de los reyes, que personalmente, me encantó. Habían muchos animales, como por ejemplo, elefantes, osos, ponis, ocas... y eso me gustó bastante. Además, había mucha gente que bailaba en el desfile y además, las carrozas estaban bastante curradas, aunque sinceramente, he visto de más grandes y impresionantes. Los reyes no tiraban caramelos en las casas, ni a la gente, como solían hacer cuando yo era pequeña, que recuerdo que era como una lucha por sobrevivir, ya que te podían dar en la cara. Lo que si eché en falta, era a los que salían haciendo malabarismos con fuego o cualquier cosa.
Y para finalizar, os dejaré este vídeo, que encontré el otro día, por pura casualidad y que es muy gracioso. Es un remix de un videoblog de una chica estadounidense. Os dejaré también el video original y además, a una chica que intenta hacer lo mismo que ella, además creo que es inglesa, pero en vez de hablar de gatos, como ella, habla de perros. Vamos que la chica de los gatos, tiene varias Parodias.

Original:



Parodia:


Remix:

lunes, 2 de enero de 2012

#9

Ya estamos otra vez aquí. Como era de esperar, han pasado dos días... sin hacer nada, claro. Encima son las 3 de la mañana, se supone que mañana tendría que levantarme a las 11 de la mañana para empezar a estudiar como una p*ta loca, pero me da que poco haré.
Bueno como no sé que hacer, vamos a contar una historia un tanto, podríamos calificarla como, rara. Todo empezó hace unos días, estaba tan tranquila en mi facebook, cuando una petición de amistad salvaje apareció, claramente, antes de aceptar su solicitud vi de dónde era, Barcelona, y pensé lo típico de "¿y si le conozco de Tallers pero no le recuerdo apenas?". Así que, le acepté. Pasó un día para que me entrara la curiosidad y le preguntara ¿Te conozco? y para mi sorpresa, me respondió con un No. A partir de ahí fui pensando para mi misma, he metido la pata, pero en fin... no pasa nada, continuemos hablando con este ser. La cosa es que, hablando y hablando, de repente, me confiesa su amor. Y ahora es cuando hacemos una pausa, larga y reflexionamos ¿Qué amor sentirá este ser hacía una persona que conoce de hace 24h escasas?. En mi opinión, no se puede amar de forma tan repentina a alguien al cual no le has dedicado un determinado tiempo, pero bueno, cada uno a su rollo. En fin, continuemos con el relato, la cosa es que se pasó así como una semana o así. Un día me decía que sí, era guapa, que sí quería quedar conmigo, que sí quería violarme, que sí no quedaba con él era capaz de buscarme por toda Barcelona y secuestrarme, y muchas más cosas así. La cosa es que se lo conté a una amiga y el día que se vino a mi casa, porque estuvo lo que es casi todo el día conmigo, se dedicó a trollearle, porque como no paraba de hablarme, pues la chica quería lucirse. Para finalizar el asunto, el otro día, me encontraba en una multiconversación de Skype, con un grupito de amigos, a la que se me pasa preguntar, ya que todos eran de Barcelona, por este chico, a lo que una chica la cual no voy a nombrar, pero si ella lo lee sabrá quien es, me dijo:
-Yo sé quien es.
Con esa afirmación me empezó a hablar sobre él. Lo que hablamos queda entre nosotras, pero solo diré que bueno no era. La cuestión es que yo ya de por sí, estaba asustada... joder, que alguien te diga que es capaz de buscarte por una ciudad enorme, como es Barcelona y que te va a secuestrar. A ver quizás podéis pensar:
- Tía, no te lo tomes tan a pecho, que no irá enserio.
Ya bueno, yo también hubiera pensado eso, pero si la chica está que os he citado hace unas líneas te dice, ve con cuidado. ¿Qué pensaríais acaso? ¿eso quiere decir que sería capaz de hacerlo? y más preguntas de ese tipo aparecerían. Todo terminó bien, ese chico actualmente le borré y todo va bien.


-En fin, se que este parrafaco, no servirá de nada. Ya que carece de importancia y de interés. Pero como ya dije, eso me lo paso por el arco de triumfo. Por que como tenéis que recordar, este es un blog personal, en el cual escribo mis experiencias, no con animo de exponerlas, sino con el fin de mejorar mi expresión a la hora de escribir lo que pienso, simplemente.



Gracias por leer -si lo habéis hecho claro- y sino gracias por visitar mi blog.
Que ya tengo más de 100 visitas.


Y para celebrarlo, dejaré este video.



domingo, 1 de enero de 2012

#8

Esta entrada será muy corta, ya que no quiero hacer ningún comentario respecto a Fin de año. Esto no quiere decir que haya sido el peor de todos los tiempos, claro que no, simplemente que el desmadre fue tal, que es preferible no hablar sobre el tema.
Y como no, que mejor video para despedir el año, que este:
- El PV empieza en el mínuto 1.35.


Como bien dice el título, Good Bye baby



Y antes de que se me olvide.
¡FELIZ AÑO NUEVO!